دل بال یاس زد نفس مغتنم نماند

منزل غبار سیل شد و جاده هم نماند

آرام خود نبود نصیب غبار ما

نومیدی ای دگر که کنون تاب رم نماند

افسون حرص هم اثرش طاقت آزماست

آن مایه اشتهاکه توان خورد غم نماند

سعی امید بر چه علم دست و پا زند

کز سرنوشت جز نم خجلت رقم نماند

فرسود از تپش مژه در چشم و محو شد

آخربه مشق هرزه نگاهی قلم نماند

برگ سپند سوخته دود شرار نیست

آتش به طبع ساز زد و زپر و بم نماند

یاد شباب نیز به پیری ز یاد رفت

دوزخ به از دمی که حضور ارم نماند

پوچ است قامت خم و آرایش امل

پرچم کسی چه شانه زند چون علم نماند

شرمی مگر بریم به د ریوزهٔ عرق

دریا دگر چه موج طرازد که نم نماند

یاران سراغ ما به غبار عدم کنید

رفتیم آنقدر که نشان قدم نماند

اکنون نشان ناوک آهیم ، آه کو

پشت کمان شکست به حدی که خم نماند

بیدل حساب وهم رها کن چه زندگی ست

بسیار رفت از عدد عمر و کم نماند